HISTORIA
Początki miasta Żory sięgają XIII wieku, kiedy to książę opolski Władysław dokonał zamiany ziem, w ramach której uzyskał prawa do wsi Żory, a następnie poczynił starania, by podnieść ją do rangi obronnego miasta Civitas Sari. Od tego czasu Żory były własnością książąt górnośląskich z rodu Piastów i z tym rodem aż do lat dwudziestych XVI wieku dzieje tego miasta były związane. W 1526 r. Żory wraz z całym Śląskiem weszły w skład monarchii habsburskiej, a następnie w 1742 r. znalazły się pod panowaniem pruskim.
1661 r.
Ciasna zabudowa Żor sprzyjała częstym pożarom. W latach 1522 – 1882 miasto płonęło ponad 30 razy. W 1661 r. pożar w godzinę strawił zabudowania pozostawiając nietkniętym jedynie słodownię, kilka domów prywatnych i więzienie. Wielu mieszkańców opuściło wtedy Żory z powodu braku pożywienia i dachu nad głową.
1702 r.
Pożar strawił znaczną część Żor – rynek, przyległe ulice, a także wnętrze i nową kopułę kościoła św. Filipa i Jakuba. W wyniku zatrucia czadem zginął burmistrz miasta, Marcin Scholtz. Po pożarze utrwalił się zwyczaj obchodzenia Święta Ogniowego, kiedy to mieszkańcy proszą Boga o ochronę przed ogniem.
1807 r.
W pożarze, który wybuchł przy stajni Heimana Labanda, spłonęły niemal całe Żory. Ogień pochłonął 150 domów i budynków publicznych, a także drewniany kościół Najświętszej Marii Panny, synagogę i karczmę.
1945 r.
Gdy Żory znalazły się na linii frontu radziecko-niemieckiego spłonęło niemal 80% miasta. Zgliszcza dopalały się jeszcze przez trzy dni.
1946 r.
Tragiczna historia Żor sprawiła, że do 1939 r. „Święto Ogniowe” było świętem kościelno-państwowym, wolnym od pracy i szkoły. Po wojnie, w 1946 r. udało się jeszcze przeprowadzić procesję, ale na następną trzeba było poczekać do końca stalinizmu w Polsce. Obecnie Święto Ogniowe jest świętem całej społeczności Żor.